Autostopem przez życie

?Jechałem autostopem przez Litwę, Łotwę, Rosję, Kazachstan, Kirgistan, Chiny, Laos, Tajlandię i Birmę, widziałem Plac Czerwony, bezkresne lasy Rosji i kazachskie stepy, przez kilka dni samotnie wędrowałem w okolicach Tien-szan, widziałem Wielki Mur i Terakotową Armię, skakałem do wodospadów w Laosie i uciekałem przed uzbrojonymi Azjatami, byłem nauczycielem angielskiego w sierocińcu dla dzieci uchodźców birmańskich oraz widziałem Złotą Pagodę w Rangunie i zachód słońca nad tysiącami świątyń w Paganie, dojechałem do granicy z Indiami, ale mnie cofnięto i wylądowałem na przepięknej tropikalnej plaży?. Tak w skrócie wyglądają przygody autora opisane w niniejszej książce. Co mi się podobało? Postawa życiowa tego młodego człowieka. Pomysł z wiezieniem pocztówek od dzieci z Europy dla dzieci w sierocińcach Azji, jego chęć pomocy i bezpośredniość, łatwość nawiązywania kontaktów, uczciwość. Co sprawiło, że nie zachwyciłam się książką? Styl. Szorstki, widać, że zabrakło korekty redakcyjnej, ponownego przeczytania napisanego tekstu. Zdjęcia. Marnej jakości, nieostre. Opisy robienia prania, pakowania plecaka, rozbijania namiotu. Rozumiem, że to są ważne czynności, które trzeba wykonać, ale czy naprawdę należy o nich pisać? Podsumowując. Książka ciekawa, dobrze się czyta, można podrzucić młodemu czytelnikowi, jako ciekawą alternatywę, lecz nie należy do kategorii przemyślanych reportaży.