Pandemonium

?Pandemonium? to kontynuacja przygód Leny, która po ucieczce z jedynego znanego jej świata rozpoczyna nowe życie w Głuszy. Alex poświęcił się, by ona mogła iść dalej, by była wolna. Nie jest łatwo pogodzić się z losem, kiedy straciło się ukochaną osobę, ale w Głuszy trzeba szybko lizać rany, nie rozczulać nad sobą , bo tam nie ma miejsca dla słabych. Lenie udaje się poukładać swoje życie na nowo, a minione doświadczenia sprawiły, ze stała się inną osobą, odporną i twardo stąpająca po Ziemi. Pokonuje własne słabości i rozstaje się z przeszłością, bo tak naprawdę w Głuszy narodziła się na nowo, a wszystko, co było przed przestaję się liczyć. Dziewczyna przystępuje do ruchu oporu i angażuje się w walkę z systemem. Jej pierwszym celem jest Julian syn założyciela AWD, organizacji, która głosi idee remedium ponad wszystko. Lena Akcja powieści biegnie dwutorowo, rozdziały przeplatają się ze sobą: teraźniejszość z okresem bezpośrednio po ucieczce Leny z Portland. Rozdziały podzielone są na rodzaje Teraz i Wtedy. i wzajemnie się uzupełnią. Teraz ? ukazują bieżące wydarzenia. Lena mieszka w Nowym Jorku i pod fałszywym nazwiskiem aktywnie działa dla ruchu oporu, znów staje się uczennica choć tak naprawdę jej życie to pozory a prawda ma jedno imię: Julian. Wtedy -cofamy się w czasie i mamy okazję poznać życie w głuszy, walkę o przetrwanie , o pełny żołądek, trudne warunki i wzajemne relacje w grupie Przyznam szczerze, że byłam ciekawa, jak Lena ułoży sobie nowe życie, czy odnajdzie swoje miejsce na ziemi i jak poradzi sobie bez Alexa. Byłam trochę zdziwiona, że tak szybko stanęła na nogi, choć z drugiej strony podziwiam ją za to, że zamiast użalać się nad sobą postanowiła walczyć. Akcja książki zaczyna się niewinnie, poznajemy życie Odmieńców, by za chwilę wpaść w wir wydarzeń w teraźniejszości. Obrazy z przeszłości pozwalają nam lepiej zrozumieć życie w Głuszy i niełatwą drogę głównej bohaterki, która niewątpliwe wpłynęła na to jaką osobą jest dziś- zdecydowaną, odważną i pewną siebie. Przez większość fabuły wszystko przebiega w miarowym rytmie, wszystkie zdarzenia mają związek przyczynowo- skutkowy , nie ma większych zakończeń, czy wielkich zwrotów akcji, jest przewidywanie. Dopiero pod koniec dostajemy przyspieszenia, a wydarzenia zaczynają mknąć w zawrotnym tempie, wywołując w czytelniku ten cudowny stan niemożności oderwania się od książki, by doprowadzić do finału, który zwalił mnie z nóg. Pewnie gdybym czytała na głos moje emocje nie przepuściły ostatniego słowa przez gardło Po przeczytaniu książki mam niedosyt, jestem rozczarowana, że pozostawiono mnie w takim momencie, bez odpowiedzi na tak wiele pytań, z rozbudzoną ciekawością, która wysłałby mnie do księgarni, gdyby kolejny tom był już dostępny na rynku Czytanie ?Pandemonium? sprawiło mi dużo przyjemności i choć można czepiać się detali, to za samo zakończenie jestem wstanie wybaczyć autorce wszystkie niedociągnięcia. Jeżeli lubcie antyutopie to ta lektura Was nie zawiedzie. Warto jest wejść do świata Leny i towarzyszyć jej w tej przewidywalnej drodze, którą ma do przebycia, żeby przeżyć końcówkę . To tak jak z jazdą na sankach wspinasz się pod górę dla tych kilu sekund, które dostarczają wspaniałych emocji i wrażeń

Dawno już nie czytałem tak udanej kontynuacji przygód w ostatnio bardzo popularnych trylogiach dystopijnych. Z reguły dobre pomysły z pierwszych części proponowanych historii bledną w kolejnych odsłonach. W moim odczuciu taki właśnie los podzieliły zarówno "Igrzyska śmierci", jak i "Niezgodna". "Pandemonium" tymczasem wyłamało się ze schematu, tworząc jakby zupełnie inną historię.
Wydaje się, że nawet nie czytając "Delirium" można by śmiało zagłębić się w dalsze losy Leny, orientując się momentalnie w zawiłościach fabularnych proponowanych przez autorkę, co jest zresztą jej zasługą. Umiejętnie wplecione w treść fabuły odniesienia do pierwszego tomu doskonale tu współgrają z bieżącą narracją i nie pozwalają czytelnikowi na jakikolwiek dyskomfort związany z brakiem obeznania z "Delirium".
Sama konstrukcja książki już może budzić sympatię. Dwie płaszczyzny czasowe, niezbyt od siebie odległe, w końcu zazębiają się, splatają i tworząc spójną całość pchają błyskawicznie rozwijającą się akcję do przodu. A w "Pandemonium", cokolwiek sądzić o tej powieści, bardzo dużo się dzieje. Ja się w każdym razie nie nudziłem, a wprost przeciwnie - uważam, że z większymi przestojami mieliśmy raczej do czynienia w "Delirium".
O fabule jak zwykle nie będę się rozwodził podsumowując całość jedynie stwierdzeniem, że Lena musi znaleźć się w nowej rzeczywistości i z nowymi przyjaciółmi stawić czoła przeciwnościom losu, a takich nie zabraknie.
Na koniec jeszcze wypada dodać, że bardzo podobał mi się język tej powieści - moim zdaniem idealnie dopasowany do potencjalnie największej grupy jej odbiorców, tj. nastoletniej młodzieży. Lekkość i prostota stylu (w dobrym tego słowa znaczeniu) sprawiają, że niezwykle przyjemnie i szybko pochłania się kolejne rozdziały tej historii, powodując że nabiera się ochoty na więcej, a przecież o to w tym chyba chodzi. Ja tam od razu po ostatniej stronie zabrałem się za trzeci tom, oceniając "Pandemonium" bardzo pozytywnie i stawiając ją nawet przed jej poprzedniczką.

O Boże!O Boże!O Boże!...Słowa,które raz za razem wypadały z moich ust po zakończeniu książki. Na samą myśl,że do następnej części trzeba czekać nie wiadomo ile,ściska mnie panika w żołądku jak imadło. Boskie!Rozbieranie ludzkiej psychiki,zachowań,instynktu i uczuć na części. Jesteśmy jak kawałki układanki,każdy fragment można wziąć w dłoń i przyglądać mu się w świetle dnia,nocy. Co wówczas zobaczysz?!Oto zagadka. Czy może być coś gorszego od straty ukochanej osoby?!Bezwzględnie tak. W sercu,umyśle nosisz obraz,wspomnienia,tego kogo utraciłeś. Ból-tylko on pozwala ci przetrwać. Sprawia,że czujesz. Nienawiść,zemsta pchają cię do przodu jak gwałtowne podmuchy wiatru. To wszytko pozwala ci iść naprzód dzień za dniem. Umierasz,giniesz we łzach,dymie,ogniu aby się narodzić jak feniks. Lena najpierw utraciła by zyskać nowy cel i żyć dalej. Naiwność i bezpieczeństwo zostawiła za sobą. Myślę,że nawet nie podejrzewała,iż może być aż tak twarda. Taką poniosła cenę za wolność,za miłość. Amor deliria nervosa to mgliste wspomnienie. Nowa Lena działa,walczy i mimo poczucia winy w chwili porwania,ucieczki odczuwa "coś"do Juliana,jakby nie było wroga. Czy może być coś gorszego od utraty kogoś ważnego?!Tak,kochać dwie osoby naraz. Lauren Oliver jest genialna i nie mówię tak tylko dlatego aby was zachęcić. Tak po prostu jest. Innowacyjne poukładane rozdziały na "Wtedy" i "Teraz"popędzają do szybszego czytania. Nie powiem,że koniec książki mnie totalnie zaskoczył,bo podejrzewałam,że autorka namiesza w głowie biednej Lenie. Ale żeby,aż tak!!!Nie zazdroszczę jej,z całego serca jej współczuje. Oby nikt z nas nie przeżył tego co ona i nie musiał stawać przed takimi wyborami...

Po satysfakcjonującej lekturze ?Delirium?, z przyjemnością zabrałam się za kolejną część z bestsellerowej antyutopijnej trylogii Lauren Oliver. ?Pandemonium? jest luźną kontynuacją swojej poprzedniczki; można ją czytać jako odrębną powieść, bez konieczności sięgania po pierwszą część. W ?Delirium? urzekła mnie świetnie nakreślona fabuła połączona z ciekawie opracowanym motywem świata pozbawionym miłości, który w literaturze już się kiedyś przewinął. Zabrakło mi jednak akcji ? znaczna część książki toczyła się dosyć monotonnym tempem. Na szczęście w ?Pandemonium? odnalazłam ten brakujący element ? zdarzenia rozrysowane na kartach powieści obfitowały w nieprzewidywalność i zawrotne tempo. To pozwoliło mi pochłonąć treść znacznie szybciej, niż przypuszczałam. Dopełnieniem genialnej fabuły jest bez wątpienia piękny, nieco poetycki język, jakim operuje autorka. To z pewnością nadaje bardziej wyrafinowany charakter powieści, w której smakuje się każde słowo. Jeżeli chodzi o kreację bohaterów, warto zwrócić uwagę na przemianę głównej bohaterki ? Leny, która nie jest sztampową i monotonną postacią, lecz przechodzi wyraźną, rzucającą się w oczy metamorfozę. Było to dla mnie dużym i pozytywnym zaskoczeniem. Wątek miłosny, który odgrywa tu kluczową rolę, w ?Pandemonium? wydał mi się zdecydowanie bardziej rozwinięty niż w ?Delirium?, co stanowi kolejną dobrą stronę tej pozycji. Przy tak wielu zadowalających aspektach, trudno zauważyć minusy ?Pandemonium? ? jedynie zakończenie wywołało u mnie mieszane uczucia, ale po głębszym zastanowieniu doszłam do wniosku, że Lauren Oliver zrobiła to w pięknym stylu. Z tym większą niepewnością będę wyczekiwać na ostatnią część trylogii, czyli ?Requiem? ; ) Komu mogę polecić tę pozycję? Mimo iż jest to typowa literatura młodzieżowa, myślę że jej lektura sprawi przyjemność nie tylko nastolatkom, dlatego zdecydowanie zachęcam do sięgnięcia po ?Pandemonium? również nieco starszych czytelników ;) Jest to niebanalna pozycja, po którą warto sięgnąć ;) Naprawdę polecam!!!