Maczeta DVD

Na świecie są trzy rodzaje filmów. Dobre od Rodrigueza, dobre od Tarantino i wszystkie inne. To, co zrobił ten pierwszy w przypadku Maczety to jak zwykle mistrzostwo i cudowna filmowa uczta. Kocham filmy tych reżyserów przede wszystkim dlatego, że nie da się obok nich przejść obojętnie. Rodriguez jak zawsze bawi się i w tym przypadku kulturą popularną i kiczem, który potrafi ukazać w bardzo smaczny sposób. No i tak jak zawsze czołówka najlepszych i najbardziej charakterystycznych aktorów amerykańskiego kina - De Niro, Segal, Alba, Lohan i tyułowy Machete czyli Dany Trejo. No ten to jest tutaj najlepszy - jak zawsze idealnie odgrywa rolę wściekłego i mszczącego się twardziela. Jaram się tym filmem niesamowicie i moim zdaniem za wszystko - fabułę, role, efekty, zdjęcia i całość pracy twórczej powinien zgarniać oskara za oskarem. Czekam na kolejną część i po obejrzeniu trailerów wiem, że będzie równie dobrza. Panie Rodriguez - wielkie brawa!

Maczeta. Film, który w latach 80-tych byłby określony, jako tania sensacja kina klasy B. Sensu żadnego, trup ściele się gęsto (często poprzez dekapitację), krew, bardziej podobna do sosu pomidorowego, tryska na kamerę z 5 – cio minutową częstotliwością, a główny bohater to krzyżówka niezni[...]ności terminatora i urody Quasimoda (poza garbem, którego jeszcze się nie dorobił). Trzeba przyznać, że fizjonomia głównego bohatera ( Danny Trejo) przyprawiłaby o modlitwę do Anioła Stróża samego czorta. Oczywiście sam film jest pastiszem, kpiną z gatunku, jednak trzeba powiedzieć, że niezwykle nieudolną i nie umywa się do na przykład Niezni[...]nych S. Stallone, który na wesoło pokpił z kina, które jego samego wyniosło na szczyty sławy. Brak tu i spójnej akcji, i wartych zapamiętania dialogów, czy jakiejkolwiek dawki humoru (no, może poza jednym zdaniem – Maczeta nie esemesuje. Maczeta improwizuje. Bez sensu, prawda?). Tym bardziej dziwi w filmie osoba Roberta de Niro, (choć już może mniej S. Segala, którego dorobek aktorski często balansuje na granicy kiczu). Zamiast szczerego ukłonu w stronę kina, w którym bohater zostaje zabity, a potem jeszcze ucieka i na końcu się mści (ileż takich filmów na poczciwych VHS-ach oglądaliśmy), otrzymaliśmy papkę nie wiadomo, czego, równie ciężkostrawną, jak szpinak, czy połączenie śledzi i mleka.