Ta historia wydarzyła się 2.000 lat temu. O ile w ogóle rzeczywiście miała miejsce, bo niektórzy śmią powątpiewać w historyczność tego wspaniałego wydarzenia. To punkt zwrotny w historii nie tylko chrześcijaństwa, ale i całej ludzkości. Punktem tym jest... Narodzenie. Narodzenie mesjasza, Jezusa Chrystusa z Maryi Dziewicy. Film Catherine Hardwicke powstał w 2006 roku, zapewne jako hołd i sposób oddania czci człowiekowi, który miał dać ludzkości zbawienie. Choć jak już wcześniej wspomniałam, nie wszyscy w niego wierzą, a nawet jeśli uznają istnienie realnego Jezusa Chrystusa to jego niesamowite zdolności przypisują bajkopisarstwu ewangelistów. Odłóżmy jednak na bok wszelkie teologiczne waśnie i spory, a skupmy się na tym, co oferuje film, na tym co sobą reprezentuje pod względem kinematograficznym. Po pierwsze Narodzenie to film niezwykle estetyczny. Choć Kościół zawsze nawoływał do skromności, film ten skromny nie jest, wręcz przeciwnie, wszelkie sceny prezentują się nadzwyczaj pięknie. I nie dostrzegajmy w tym próżności, co raczej chęć zachwycenia widza historią narodzin i życia Jezusa Chrystusa. Po drugie, film Narodzenie niesie w sobie wiele cennych dla człowieka wartości. Cennych nie tylko dla człowieka dalece uduchowionego, oddanego Bogu, ale i dla człowieka, który nauk Kościoła Katolickiego nie akceptuje, nie utożsamia się z szeroko rozumowanym katolicyzmem, ale ceni sobie zwykłą ludzką dobroć i porządne życie. Porządne życie prezentowane osobą Jezusa Chrystusa i jego rodziców. W tę rodzinę nie trzeba wierzyć, można uznać ją za literacką fikcję, ale nie można zaprzeczyć przekazywanym przez tych bohaterów wartościom. Na tym oczywiście nie koniec. Nie koniec, bo mam nadzieję, że niniejsza recenzja to dopiero wstęp dla czytelnika do projekcji filmu, na który się skusi (choć słowo 'skusić' brzmi tak strasznie diabelsko...). Warto go zobaczyć. Warto, bo wyróżnia się na tle pozostałych produkcji najeżonych bujnymi efektami specjalnymi i bezmyślnymi tekstami. Narodzenie w reżyserii Catherine Hardwicke to film wartościowy, to film bogaty w głębsze wartości, w idee, we wzorce dobrego zachowania. Narodzenie to film pokazujący proste ludzkie uczucia jak miłość, wiara, nadzieja radość, ale i smutek oraz zwątpienie i poczucie beznadziejności. To przede wszystkim film o dążeniu do świętości. Albo jak wolą innowiercy, agnostycy czy ateiści, jest to film o dążeniu do doskonałości, spokoju ducha, równowagi wewnętrznej. To film dla wszystkich. Dla Wszystkich przez duże W. Bez względu na wyznanie, wiek i płeć. To film ponadczasowy.
